saggies kom kuier jy
om die hoeke van my denke
vee liggies
die verborge gisters bymekaar
soos weggesteekte geskenke
sirkeldraai deur my onthou
om lank vergete herinnerings weer oop te vou
een vir een swiep hul op
dwarrel en draai, heen en weer
sak dan later saggies eenkant neer
sommige gedagtes donker van pyn en seer
ander weer…
Sal jy my kom haal
wanneer ek myself donkerhartig vasbid teen ‘n kruis
van pynskroeiende môrevrese
terwyl ek sleepvoet stap op my Golgota pad
sal jy my in die middernagure kom red
wanneer wakkerlê my vaspen
teen die slotreël van my laaste droom
en ek myself verban na niemandsland
of moet ek eerder aan ‘n asynlappie suig
en…
Veerloos die nagtegaal
hoe het ek hier beland
in hierdie donker land
wat knaag aan my verstand
bly dryf my na afgrond se rant…
hoe ver moet ek hardloop
hoeveel siele nog verkoop
in swartgalligheid gedoop
van alle menswees kaal gestroop
verskroei…
gebloei….
moeg is ek…
Wanneer jy my skroei…
binne hitte geleiding
waar vuurvonk hitte verraai
vonke vuur aanhits
binne smeulende nadraai
naggloed skarlaken geskroei
met die redenasie bly stoei
want vuurtong spring oor grense
verhaal opgegaarde spense
verteer waar iemand moes leer
los onuitspreeklike seer…
trots staan teatraal sterk
sal die groei van vergifnis beperk
al kniel jy hóe ook al só laag
oordeel…
deur sielsverlang
kan ek met nabetragting
my *koestermense
aan die hede kom hang
van heinde en ver naderhark
oor *instringtye
se goedvoel besin
en opnuut vasknoop aan my hart
só die Paasverlange verdring
en systap hierdie gedwonge afsondering
©Driekie Grobler
*koestermense – geliefdes na aan my hart
*instringtye – bymekaarkomtye – samesyn
