My geelvelvoël
toe jou sensasiepers bene
konstraste maak
met jou spierwit
rand se blinkvlerkspreeu
wat altyd skyn
in die dageraad.
wou ek nie meer na jou
met sieleleed verlang nie
Ook nie toe opwellende drifte
van gekelpte wolke
wat inmekaar flans
jou liggaam gryp nie,
of toe die toeërige hemel
mistig makriel
My vleiloerie,
op vergeelde roupapier
is die geluidstrilling
van my
gegraaste gedigte
hemeltergend
en verlang na jou
reikhals-liefde
as vlokke wolke( deur ñ
walsmeule lug)
hulself vasgolf
aan die geel son
en reënkorrels
plas na my welgevalle.
©Zebulon Kochk
Konnichiwa Gedigte
Hier onder die knus ou wilgerboom
wat lui-lui sy takke slepend wieg in die wind
waar ons as kinders kon speel en gehieme deel
mekaar se sorge en wonde (met omgeedrukkies) wegstreel
wis ek lank reeds jy’t vergeet
van vrolike sonskynsomers
en koesterknus winters
jou menswees reflekteer
‘n seerkrykant
teen…
Pyn
wanneer pyn sy vat vat
aan die gebuigde hoek
wil ek dit vinnig inkatrol
weer ‘n gooi maak
verder see in
die ottter moet dit sluk
uitspoeg by die baken se draai
om te sluk deur ‘n reuse haai
hy sal pyn die spit laat byt
met flymskerp gebit
dit weer…
Ek het gedog jy was my reddingsboei,
of my rubber duck,
maar jy’t gesê ek moes bly stoei,
ek sien verkeerd –
die water is vlak:
Ek moes in die arms van die stingray bly,
stekie vir stekie
se stadige dood bly ly,
myself en wie verkul,
want al is…
