Die kyk in jou oë
was apokalipties
waar die wêreld oopbreuk
soos ‘n blom,
ons verdrink in die son,
die boodskap van jou lyf
kripties-
“dit wat ‘n einde bring”
Maar dit het begin by die begin
die apokaliptiese tyding
vanuit jou oë,
woorde wat soos skoenlappers-
weg uit my mond, weg fladder
om in ‘n vlerklose nag
te sterf.
©Morné du Preez
saggies kom kuier jy
om die hoeke van my denke
vee liggies
die verborge gisters bymekaar
soos weggesteekte geskenke
sirkeldraai deur my onthou
om lank vergete herinnerings weer oop te vou
een vir een swiep hul op
dwarrel en draai, heen en weer
sak dan later saggies eenkant neer
sommige gedagtes donker van pyn en seer
ander weer…
langs die hoofpad van omgee
staan die takke trio trots
dog bekragtend strak afwagtend
op die maan se silwer voeteval
dans in die glans sonder jou lans
die sinnebeeld is onverdeeld
binne die geelstreep sonder dweep
onder sterreprag met jou eerlike drag
weer ‘n keer vlei hy hom neer
vlietig vluitig dalk stuitig
silwerrug teen die groen masseuse
ritselend rustig…
wanneer die kettings van my polse val
en voor my voete kletterknal,
gooi ek my hande in lofsang na bo –
die Vader het in my geglo
Hy het my geweeg en goed gevind
al was ek net ‘n sondaarskind,
vasgeketting aan ‘n oerou-bond
verlos deur Sy bloed op Golgota grond
Hy het vir my gesterf aan…
