Woorde: 497
Vyf en vyftig jaar gelede! Dit is ʼn leeftyd, Pappa! Dit is toe die vrou wat haar my ma genoem het, jou met twee klein kindertjies agtergelaat het. Agtergelaat het vir ʼn ander man!
Dit het jou letterlik en figuurlik tot nugterheid geskok. Meteens…
in my dag van oorsprong
met moederbors gesus
toe die somerson in sy skoot val
was hy aldeur daar in rus
nog kind pyl ons bult-af
op die kaskar baan
en saam dan moeg tuis
by die hang van n maan
op staalos se rug ywerig
die aarde gekloof
later hittig…
Ek lê weer vlugalleen
in die klein kamertjie,
staar na die dak,
voel vuisvoos twak.
Dan kom hy geruisloos,
asof uit die niet,
lê helend soos ‘n rofie
bo-oor die verdriet,
sprei sy hitte
dwarsdeur my,
bly speur in my oë
stip tot waar ek ly.
Dankie, dink ek, en straal
vir sanet, my vrou
my emmer met gate, gestop met jou
van saamspeel en lag tot om klippe te kou
my blydskap, my vrede my aanhou met rede
dankie Pappa vir die vrug van al my gebede
letsels geploeg is daar diep in my hart
jou liefde gewater met al die getart
my…
gesigte
verval in die nag
tot alles slaap
in swart
Maar jy
jou beeld
is helder wakker
in oggend en skemer
lig.
