Toe die son
se epiese uittog
oor berge
die kruinroete
tot ñ sekere hoogte
geel verglans
het liefdeslettere
ñ tere snaar in my hart
geroer
want my fleksiel
want geslote is met
grendel en slot
bid deernisverse na
God
en
soos Hy my woorde
in sy oor knoop
koester my…
onseker en verward, hande omhoog,
soekend en biddend na verlossing
van onder uit jou triomfboog.
In die holte van jou arm
ons tronk vir nou;
’n mensdom met hoop
in afwagting
saamgevou.
©HMellet
ons kyk op na jou daar waar jy staan …
Ek moet meermale
háár Amerika besoek
want haar Amerika
is my Rome
Ek moet meermale
haar natril beelde begluur
oor haar kolosseum
se spuwende oë besin
waar haar glinsterarenas
nog lewenwelend glim
Ek moet die mooi triomfe
van haar troimfboë terhart neem
tot my Amsterdam se hoop
weer splinternuut val op…
In die klaarligte
dagbreek
as die son geen
spraak spreek
oorhandig die reëns
gemengde sinjalere
skielik hoor
jy die hikklank
van blyvolle druppels
uit die hemelprieël
as winter nie wil
ophou wolk nie.
©Zebulon Kochk
Konnichiwa Gedigte
