die lyf
onder drange
bo die dink
verbind met ń voedsel bron.
die stukke
van onder, middel, bo
drif, lyf en gemoed
in ewewig.
blare val
siektes loop
dink baar
altyd nuwe hoop.
die lyf
onder drange
bo die dink
verbind met ń voedsel bron.
die stukke
van onder, middel, bo
drif, lyf en gemoed
in ewewig.
blare val
siektes loop
dink baar
altyd nuwe hoop.
uitgespoeg op korrelsand
weerloos teen die son
dor verbrand alleen
moeg geveg teen die klotsing
op die rotse en die strand
dryfhout nikswerd stukkende mens
tog kan daar met aandag
uit ‘n kunstenaar se hand
‘n liefdesoffer genereer
sal die uitspoel weggooi dryfhout
in nuutskepping floreer
teen koppie
in ń piering vlakte lê
ń swart koffie pit
glad gedop in die wind.
rond kaal gekop
tussen gekraakte rots
blink swart gebrand
op sy sterre pad.
in ń water beeld
swem hy
om te kuier
aan die dor kant van die pad.
die bruin grys dop verdwyn
tussen niks…
Het ek my verbeel
of het jou kruiphand
my middel omsingel
— jy my lyf lankenlangs
nader getrek tot duskant jou horisongrens
diep verby jou ongetemde binnewand
het ek my verbeel
of het jou woorde te swaar geraak
tussen die veldblomme wat jy
in hierdie ontspoorde oestyd
so gereeld in…
verweer
sny weg, verwoes
die ou berg
gebou met trots.
los die klippe
herinneringe
vlieg op gebroke vlerke
hoog, vry en weg.
