in my dag van oorsprong
met moederbors gesus
toe die somerson in sy skoot val
was hy aldeur daar in rus
nog kind pyl ons bult-af
op die kaskar baan
en saam dan moeg tuis
by die hang van n maan
op staalos se rug ywerig
die aarde gekloof
later hittig…
vir iemand
toe hy
nimmer meer kon wag
in lee skoot van vaderhuis
was stilte deur gebed gesny
en skelm fluister iewers
wie was hy
strak gelaat sy wederhelf en saad
in vrede nagelaat
toe ysterperd pad verlaat
lewe verkwansel is gese
vrouens drank baklei
tot in verderf hom verlei
vir oulaas besigtig ons…
van oral en oudsher kom hul om hier te verdwaal
met gesogte bakens soos die saint paul se katedraal
haar polsslag n geelvlam van avontuur
min kan vergelyk met dié argitektuur
haar oog is verleidend, haar kurwes vlei jou
n bus spoeg nog mense uit waarom sy haar arms kan vou
van…
benoud vou die skag se mure my weer toe
ingesluk, alleen, vergeet en halfdood
dis stil…
in adamsgewaad gedoop, versuip in see van sonde, ek hyg na asem
nat koue sny tot die been, hierdie donker graf stink dood
skouerdiep in vrot water besmet met kadawers
te lank geslaap in eie kuil…
hier
in die donkerste hoekie van my tuin
het ek ‘n rankroos geplant
pienk klimop rosies wat fyngeur
sagte herrinneringe in die aandlug strooi
daar
onder die sekel van die hartseer maan
het ek jou geplant
‘n houtkissie gevul met stof
want uit stof was jy en stof is jy
