Arms gevou
Ek kyk af in die dorwe grondpad
in die rigting van die skemer son.
Arms gevou oor die plaas hek
wag ek weer op jou.
Die ou vlenter murasie
waar ons eens ontmoet het, ek onthou,
het nou meer heimwee
as net `n ou klip gebou.
Ek ruik nog jou sag blonde hare
en sien die rokkie…
My dink
strek tot waar sterre wink
my hoor
loop ver op die melkweg se spoor
my sien
eindig waar die reënboog goud dien
my doen
laat komete en planete met mekaar versoen
dis net my sê
wat opdroog voor woorde op my tong kom lê
Ek dwaal in grotte van gys granet
met druppende stalagmiet
die eggo’s van ‘n waterval
weerklink soos ‘n skoot wat knal
ontstuimig lop my hart as ‘n vulkaan uitbars
die reuk van swael laat my p my tande knars
hoë berge laat my duiselig steier
asof klokke in my longe beier
dis net as die kiewiet…
