Jongste aktiwiteit:

Die wilde perde van Aus (Silwer 1023 woorde)

“Amanda”.
Ek wip soos ek skrik. Die klein figuurtjie staan hand in die heup langs my tafel.
“Ek wil toesluit, jy sit al heeldag hier en dagdroom.”
Sy skud die sleutels om haar misnoë te wys. Dagdroom se dinges. Ek gaan wraggies nie die verlate vlaktes in sonder om navorsing te doen nie. Ek skakel vies die rekenaar af. Die monitor biep twee keer voordat die skerm swart na my staar. Ek pak sorgvuldig al die los velletjies papier in my tas. Klein stukkies goud wat van uiterste waarde vir hierdie opdrag is. Hierdie uitdaging het soos ‘n slap aartappelskyfie in my skoot geval. Ek kon dit nie weier nie. Vader alleen weet hoe ek by my kinders verby gaan kom.
Garub is ‘n streek tussen Aus en Lüderitz. Die wilde perde wat daar voorkom fasineer vele mense. Ek het die geleentheid gekry om hierdie pragdiere van nader te beskou. Die maatskappy vir wie ek werk het besluit om ‘n woestyn wegbreek projek in die Garub te begin. Die hoof doel van die projek is juis om mense meer bewus te maak van die wilde perde van Aus. Vyf jaar wat ek van familie en vriende geskei sal wees. Vyf jaar van sand, wind en wegbreek. Jy lewe net een maal. So ‘n geleentheid klop nie twee keer aan jou deur nie. Ek voel hoe my hande liggies bewe. Die kinders wonder seker waaroor ek hulle almal saamgeroep het. Ek stoot die kombuis deur saggies oop. Vraende gesigte kyk onseker op na my.
“Ma is mal.”
Ek het geweet dit sal die antwoord wees. Ek het klaar besluit. Dit gaan moeilik wees maar dit is mỳ lewe. Dit is my droom. Hoekom moet ons altyd na ander se pype dans? Ja, ek gaan my familie mis. Veral my kleinkinders. Dit was nie ‘n maklike besluit nie. Ek sit al weke en wroeg. My skaal is uitgeput. Ek moes my kinders opweeg teenoor my lewensdroom. Bly ek, sal ek seker nooit weer die geleentheid kry nie. Gaan ek, mis ek soveel wonderlike jare met my kleinkinders en familie. Wat as daar iets gebeur? As een van hulle iets oorkom? Sal ek met dit kan saamleef? Na weke van rondrol en selfkasteiding het ek my besluit gemaak. Die skaal het geval.
Na ure se beraadslaag het ons uiteindelik tot ‘n vergelyk gekom. Ek sou ten minste een keer per week na die naaste buitepos toe ry. Dan kan ons almal as gesin saam groepklets en nuus uitruil. In ‘n noodgeval sal ons sorg dat daar wel iemand is wat altyd presies weet waar ek my bevind. Daar is geen opvangs in die Garub gebied nie. Ek sal ‘n sender aan my rugsak hê wat ten alle tye aandui waar ek my bevind. Na baie trane en sielstort, volg die opwinding. Ons ruil idees uit en snuffel op webtuistes rond. Wat moet ek vat? wat moet ek los? Dit is die groot vraag. Die opwinding het nou in almal se harte kom lê.
Die grootskaalse inpak en uitsorteer het begin. Ek sprei die inhoud van my klerekas sogvuldig op die bed uit. Langbroeke, bloesies, truie. Rompe gaan defnitief oorbodig wees in daardie sandbedekte landstreek. Die grootste deel van my oorlewingstas bestaan uit denim en khaki. Wolkouse en ‘n ekstra paar woestynstewels sal handig te pas kom. Een van die drie belangrikste items is heel waarskynlik my skryfblokke en genoeg penne. Daar gaan nie aldag die luukse van ‘n kragopwekker of kragpunt wees nie. My skootrekenaar sal by die buitepos moet bly. Dus moet ek maar my mooiste sondagskrif oefen en hand op papier waag. Tweedens sorg ek dat my eerstehulp sakkie deeglik opgevul is. Ek het ‘n lysie gemaak van elke denkbare pil en poeier. Verbande, pleisters en antibiotika. Ontsmettingsmiddels en selfs ‘n klein houertjie en aanwysings vir tydelike steke. Gelukkig is daar ‘n rondgaande kliniek wat elke vier maande besoek doen. Ek kan dan al my voorraad opvul. Die laaste item steek ek sorgvuldig in ‘n waterdigte houer in. Briewe, boodskappe en fotos van familie en vriende. Dit moet my staande hou wanneer die eensaamheid te veel raak. Ek voel hoe ‘n knop in my keel opstoot.
In die opvolgende weke spandeer ek soveel tyd as moontlik met die familie. Ons kuier tot laat. Die kleinkinders kloek om ouma. Ons maak elke naweek beurte sodat elke kind sy regverdige ma porsie kan kry. Gedurende die week doen ek navorsing. Ek huil my hart leeg in die pastorie. Voor my kinders is ek die perfekte ma, sterk en vol bravade. In die pastorie deel ek my vrese. Vyf jaar is ‘n lang tyd. Ek kan hulle een keer ‘n week met behulp van moderne tegnologie kontak. Elke mens smag tog na daardie drukkie of fisiese kontak met die wat jy liefhet. In die woestyn is dit net ek, my tent en die perde. Ek ken nie ‘n dooie siel in Aus of Ludritz nie. My weeklikse ontmoeting met die beskawing is beperk tot die wag by die buitepos. Selfs hy is maar alleen en sien skaars ander vorms van lewe. Die rukkie wat ek daar sal spandeer sal meestal voor my skootrekenaar wees.
Die maatskappy verwag weeklikse terugvoer en uiteengesette verslae. Dit gaan nie alles maanskyn en rose wees nie. Gelukkig kan ek ook in die vyf jaar van my drie duiwels afsien. Die lang dun sigarette wat alomteenwoordig in my baadjiesak skuil. Die slukkie whiskey wat deel van my aandmaal geword het. Laastens ook my humeur. Die sigarette en whiskey gaan kastyding wees. Sonder beskawing naby sal ek nie my voorraad kan aanvul nie. Hopelik dwing die stilte en alleenheid my om te kalmeer. Daar gaan in elk geval niemand wees vir wie ek kan kwaad word nie.
Dan breek die groot dag aan. Dis ‘n geskarrel van die eerste waters. Almal hardloop rond. Die stadsliggies lê vêr en donker agter my. Hier en daar knipoog ‘n liggie vriendelik en vrek dan heeltemal. Die stilte om my is oorverdowend. My ligte baan n pad voor die voertuig. ‘n Nuwe lewe lê oop voor my. Met ‘n lied in my hart ry ek my toekoms tegemoet.




1 Kommentaar

Maak 'n opvolg-bydrae

Up
Top Ranked Users

[joinup_core_top_members columns=”1″ space=”no” max_members=”3″ behavior=”columns” columns_responsive=”predefined”]

Activity Feed
  • Fanus Strydom het ‘n nuwe publikasie gemaak

  • Amanda het ‘n nuwe publikasie gemaak

  • Amanda het ‘n nuwe publikasie gemaak